Değişim-dönüşüm

Öyle bir duyguymuş ki bu, anlatılmaz, anlaşılmaz...

Nil' imin sayfasında yazardı, "2008 den beri farklı biriyim Berk' in annesiyim" diye, sayfasına her gittiğimde okur çok severdim bu sözünü...

Öyleymiş, tam anlamıyla hem de...

1 Mart saat 20:54 itibariyle gerçek anlamda bambaşka biriyim. Ben Lara' nın annesiyim.

Planlarımızdan bahsetmiş miydim bilmiyorum, planlı sezaryen düşünülmüştü; çünkü Lara iri bir bebekti, ben yaşı ilerlemiş bir anne adayı idim, öncesinde üzerinden bir yıl bile geçmeyen kötü bir deneyim, bir travma yaşamıştım, kız kardeşim dahil tüm jinekologlar sezaryen öneriyordu.

3 Mart diye planlamıştık, ablam gelecekti İstanbul' dan, kızımı o alacaktı karnımdan :)

Annem, eşimin annesi toplanacaktık işte Antalya' da...

Ama ne oldu ?!?

Eşimin annesi geldi İstanbul' dan, geçen hafta başında. Sağolsun evin tüm işlerini aldı üstümden, genelde istirahatta idim.

Annemler de gün sayıyorlardı işte; karnım aşağı inmeye başlamıştı yavaştan ama rahattım ayaktaydım.

Tüm haftayı evden çıkmadan geçirdik annemle, o gün kadıncağız sıkıldı evde, biraz hava almak için çıktı, ben de tüm gün çerçeveydi, lavanta kesesiydi oturduğum yerden tiftinip durdum :)  Akşam geldi anne dışardan, ıspanak yaptı yumurtalı, eşim geldi işten, yemeğe oturduk; sohbet, muhabbet derken; birden hissettim farklılığı... 

Ayağa kalktım, anneme baktım, suyum geldi dedim sakinlikle ve gülerek... 

Allah biliyor ya bir yandan çok keyifli idim çünkü normal doğum istiyordum, en azından kızım kendi istediği gün ve saatte gelsin istiyordum, bir yandan 29 Şubat geçtiği için keyifli idim... Hoş ablamın henüz Antalya' ya gelmemiş olması da büyük bir dertti benim için...

Eşim hemen ablamı ve kontrollerimi yapan doktorumu ararken ben gittim üstümü değiştim, sakinlikle çantamdaki eksikleri tamamladım. Ablam da bir doğumun başında idi, bir hastası ile ilgileniyordu; yine de gelebilmek için uçakları yokladı ama etik olarak hastasını da bırakmaması gerektiğini düşündüğü için huzursuzdu. Doktorum sakinlikle çocuklarını kurstan alacağını, acele etmememizi, tarif ettiği hastaneye gidip, ismini verdiği ebeyi bulmamızı ve onu beklememizi istedi.

Ablamın belki yetişeceğini düşünüyordu ve doğumun henüz başlamadığını ama feci yanılıyordu. Doğum başlamıştı ve ablam gelemiyordu. Daha önce planlanan hastanemiz dışındaki hastaneye doğru yola çıktık. Sakindik, anne dışında J

Hastaneye ulaştığımızda arabadan indiğim anda başladı doğum sancıları ve üst kata çıkıp odaya girdiğimiz anda ki sadece 10 dakika geçmişti; sancılar iki dakikada bire düşmüştü…

Bir yandan kıvranıyor bir yandan da doktorumu soruyordum. Herşey kontrol altında idi ama artık ben sakin değildim. Sessizlik içinde kocaman çığlıklar atıyordum içimde ve bekliyordum. Doktorumun ismi heryerde ve herkeste idi ama ben onu görmeden rahat edemeyecektim.

Yapılanları, damar yolu açmalarını ve daha bir sürü ölçümü anlatıp can sıkmayacağım ama bir şekilde ameliyathaneye alındığımı, anestezi uzmanı tatlı kadın bana epidural uygularken (ki ağrım anında kesildi) kendisine ilan-ı aşk ettiğimi, ilk kez ve 15 dakika kadar önce tanıştığım ebeme sürekli doktorumu sorduğumu söyleyebilirim. Ve doktorumu gördüm, “Sizi gördüğüme o kadar sevindim ki” deyip ellerine sarıldım; sonrasında sezaryene hazırlandığımı algıladım. Eşimi elinde fotoğraf makinesi ile gördüm ve şaşırdım (kararsızdı çünkü)…

Sonrasını hatırlamıyorum desem inanır mısınız; inanın… Doktorumu gördüm rahatladım, eşimi gördüm eridim. Bir de epidural olsun her anı yaşayıp hatırlayayım diyordum J Sürekli ağlıyor ve konuşuyormuşum. Ne anlattığım hakkında hiçbir fikrim yok ama hastane ekibinin yaşadığı en komik doğumdu sanırım. Hatırladığım tek şey doktoruma “şimdi bana yaptığınız herşeyi sırası ile tane tane anlatın tamam mı” dediğim. Doktorum operasyon sonrasında ablamı arayıp “konuşa konuşa yaptık sezaryeni” demiş gülerek. Sonrasında kızımı uzattılar bana; gördüm bulanıkça gözyaşları arasında ama herşey flu işte…. Doğum saati 20:54 

Sanırım dikilirken tamamen uyutuldum. Sonrasında odada açtım gözlerimi, annem, eşim ve en samimi arkadaşım başımda idi, kızım gelmemişti henüz. Tam soracaktım ki geldi kocaman bir ışık gibi… Yine her şey flu ama yaşadığım aydınlanma ve ötesi tarif edilemez…

Bütün gece gözüm kızımda idi, bir an bile kırpmadım. Bu arada doğuma girerken Nazan aramış konuşmuşum ama dediğim gibi flu… Sonrasında Nil’i aradım, duyur herkeslere diye yine biraz flu…

Sonrası klasik sanırım. Ayaklandım, aydım, ağlaya ağlaya konuşmaya devam ettim herkesle ve öğlene doğru çıktık hastaneden geldik evimize J

Sabah kontrolünde doktorum “Şimdi sizin kafanıza takılır neden bu koşullarda normal doğum yapmadım diye ama hiç takılmasın çünkü kızımızın omuzları biraz fazla irice idi, riske atmak istemedik” dedi. Şu noktada da hiç önemli değil gerçekten.

Yaşadıklarımı böyle kolayca anlatabiliyorum ama hissettiklerimi anlatmam pek de mümkün değil şimdi. Belki biraz daha sindirdikten sonra… Çok şükür ki planlananın dışında gelişti herşey ama kızım kendi istediği zamanda geldi istediğim gibi, ikimiz de çok sağlıklıyız, sevdiklerimiz çevremizde, şımartılıyoruz.

Bugünkü kontrolümüzden de sağlıkla çıktık çok şükür ve sarılığı da evde atlatmak üzereyiz. Çok şükür, çok şükür, çok şükür…

Tek derdim sürekli ağlamak. Her şeye… Kızımdan daha çok ağladığımı söylesem abartmış olmam. Ama en büyük derdim bu olsun değil mi…

Bir hafta nasıl geçti anlamadım ama hayatımdan memnunum, en kısa zamanda tekrar gelip size bu kez hislerimi anlatmak isterim… Becerebilirsem…

Bu arada arayan soran, hediyeler mesajlar gönderen, iyi dileklerini sunan, siz tüm güzel arkadaşlarıma sonsuz teşekkürler. Darısı tüm bebek bekleyenlerin başına inşallah; vaktinde, sağlıkla, hayırlısı ile alsınlar bebeklerini kucaklarına. Ve anneler ve Hypo baba artık sizi daha iyi anlıyorum :)

Sevgiler…