Anne...

Benim annelikten anladığım bebeğini karnında taşımak değil, hücre hücre doku doku oluşmasını, büyümesini beklemek, takip etmeye çalışmak, onu düşünerek yemek içmek, onu düşünerek hareket etmek, onun izin verdiği pozisyon ve zamanlarda uyumak, daha doğmadan hayatını ona göre planlamak,... değil.... 

Doğurmak hiç değil, normal veya sezaryen hiç fark etmez, bu değil çünkü, ne yaşarsan yaşa, nasıl doğurursan doğur, ne kadar canın yanarsa, ne kadar ağlarsan ağla değil... 

Hormonların tüm kontrolü senden alıp, seni sen olmaktan çıkarınca, sen bilumum dağınık kafalı ve karman çorman olsan da ...

Ben çömezim kabul, acemiyim ama herkesin kendine değil mi yaşadıkları, benim de daha çok az bir vakit geçse de 'geleceğim' i kucağıma alalı "yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var.". 

Annelik yeniden doğmak bebeğinle; ölüp yeniden doğmak. Egondan, ilkel benliğinden, toplumsal, sosyal kimliğinden, diğer statülerden sıyrılmak... Bu küçücük canın, bu taze nefesin önce sağlığı ve huzuru, sonra mutluluğu ve geleceği için kendinden bir başka kimlik çıkarmak, onu her şeyin ama her şeyin önüne koymak... 

İnsan üstü olmak, uykusuz olsan da uykulu olmamak, bir ahtapot olmak, sevgi dolu, şefkatli, eğlenceli, komik, hiper sabırlı, müşfik, anlayışlı, hep enerjik, hep çalışkan olmak... Ne kadar olursan ol, hep daha fazlasını olmaya çalışmak ama yine de arafta olmak hep, daha ne kadar olabilirsen o kadar olmak, olabilmek için çabalamak... 

Hiç abartmıyorum, eğer ki bir can getirdiysen dünyaya tüm sorumluluğu omuzlayıp, her şeyi göze alıp... 

asla ve asla beklenti içinde olmadan, hesap kitap yapmadan: 

bir süre onun her şeyi olacaksın, eli, ayağı, yemeği, uykusu, huzuru, gülümsemesi hepsi...

bir süre sonra o büyüyüp geliştikçe neye ihtiyacı varsa o' su, ne kadar istiyorsa o kadar,

belki sonra sadece bekleyeni, evhamlananı "amaaaan be anne" si....  

Dip Not: Size hüzünlü geldim ise azıcık da olsa gülüş katmak için ekledim son görseli, biz iyiyiz, herşey yolunda (hormonlar da yine iş başında) merak etmeyin, SEVGİLER...