Çok gezen çok mu bilir çok mu yorulur, çok okuyan ne zaman gezerse daha çok bilir? :)

Artık ne kadar zaman geçtiyse bilgisayarı açmayalı bir buçuk saattir yüz küsur güncelleme yaptırdı bana makine. Aç kapa yeniden başlat vs ancak gelebildim bu sayfaya o da arkada devam ediyor. Lara 20:00 itibari ile banyosunu da yapmış olarak uyudu ve ben görevini yerine getirmenin huzuru ile oturdum iki laf edeyim diye, şükür :)

Çekiliş hazırlıkları devam ediyor, sanmayın ki atla deve (at ile deve şeklinde bir deyim var ya o manada, yani matah bir şey değil) ama üç hediye olsun istedim çoktan seçmeli ya da hepsi bir kişiye emin değilim, o nedenle de süreç uzadı; ikisi hazırdı ama üçüncüsü oyaladı beni. İp seç ör sök olmadı baştan ör filan, bir parçası bitti, ikincisi de şişte yani yolda o da bitsin kış bitmeden(!) çekiliş yapılsın diye uğraşıyorum Allah sizi inandırsın.

Bu yaz çok gezdim demiştim değil mi? Üşenmedim saydım, 103 günde 30 gün nedir arkadaş? Hele benim gibi bir ev kedisi için. Neredeyse 3,5 ayın 1 ayı evden uzak geçmiş parça pinçik. Denizli, İstanbul, Tekirdağ (aslında Silivri) ve yine İstanbul ve Denizli. Oy oy oy... Aralarda İstanbul' da da iki ayrı adres var. Ama çok şükür döndük dolaştık geldik evimize ve bu kış hayırlısı ile çıkmayı da pek düşünmüyorum artık. 

Bu arada her ne kadar sürekli şikayet etsem de alışmışım demek ki bu şehrin sıcağına, aslında hepimiz alışmışız. Ne zaman evden çıksak hasta döndük ailecek. Evde iyileştik sonraki seyahatten yine hasta döndük. An itibariyle babamızın bademcikleri de normale dönerse rahatlayıp bu kış bir daha hasta olmayalım diye her türlü tedbiri almak dışında yapacak bir şey yok. 

Lara 20 ayı tamamladı iki yaşa doğru koşar adım ilerliyor. O kadar hızlı değişiyor ve gelişiyor ki hayretler içinde kalıyorum bir çok zaman. O yarım yamalak kelimeler, enteresan danslar, el kol hareketleri, numaralar, rol kesmeler, cilveler nazlar yığınla. Mümkün olduğunca yazmaya çalışıyorum kelimeleri ama her gün yeni bir şeyler çıkıyor artık, onlar gelince eskiler unutuluyor haliyle. Bütün çocuklar gibi makarnaya bayılıyor adı da ma-ka. Heceleyerek söylüyor, tıpkı mandalina gibi o da man-ga :) Bugün de su demeye başladı fu fu fu şeklinde.  

En güzel söylediği kelime 'anne', zaten söylemeye başlayınca susmuyor durmuyor. Efendim tatlım, efendim yavrum, efendim annem, söyle lokumum, ne var annecim, sonrasında susuyorum ben, o devam :) Baba, teyze ve dede de güzel söylediklerinden. Asıl tatlı yapan bu kelimeleri sesindeki tonlama tabi. Tarif edemem ama kaydedip saklamak istiyorum kendisi de duyabilsin yıllar sonra diye. Kelimeleri birleştirmiyor mu daha derseniz geçenlerde arabada gidiyoruz, sürekli anne anne anne şeklinde en son dedim ki efendimler kar etmeyince. "Lara' cım şu anda araba kullanıyorum, seninle ilgilenemem, ne istiyorsan söyle kızım sürekli anne deyip durma lütfen" bu son lütfen bir es ardından hafif sert çıkmış olabilir ama cümlenin genelinde son derece normaldi sesim. Sustu bir an sonra da anne mama dedi bir kez. Budur. Sizce sayılmaz mı :)) Ayrıca bu bir diyalog değil mi ve artık konuşarak da anlaşabildiğimizin resmi :)

Ayrıca sürekli konuşuyor kendi kendine, bizimle ve oyuncakları ile. Yine o tonlamalar bitiriyor beni. Dergiler karıştırılırken bu sefer yazılar da soruluyor, olmadı kendisi parmağı ile yazıların üzerinden geçip okuyor kendince. En sevdiği kitabı sanırım Günün çorbasında görüp edindiğim Süpürgede Yer Var mı?. Ben ezberledim kitabı, aslında kendisi de muhtemelen çünkü oradaki hayvanların seslerini benden önce o çıkarıyor yeri geldiğinde. Henüz tamamını bir arada okumak mümkün olmadı ama o seçiyor sayfayı ordan başlıyoruz işte, nereye kadar gidebilirsek. 

Seyahatlere alıştı çok şükür, kalabalıklara da; hiç sorun yaşamadık sadece bayramda Denizli' deyken son köpek dişini de çıkarmaya çalışıyordu muhtemelen, ara ara ufak tefek arızalar yaşadık ama döndüğümüzde 22 Ekim itibari ile o diş de yani 16. diş de çıktı ve geriye sadece 4 büyük azı dişi kaldı. Onlar daha kolay çıkar dimi; bence kesin öyle :) Enteresandır ilk dişi de geçen yıl 22 Ekimde çıkmıştı. Böylece 16 diş tam bir yılda tamamlanmış oldu. Evet anne sütüne şimdilik devam ama bu 16. dişi ve eve dönmeyi bekledim açıkçası. Niyetlenmem an meselesi, hakkaten yaw :)) 

Son zamanlarda öğle uykularından dertli olduğumu da söyleyip Lara konusuna ara vereyim. Yaklaşık bir hafta on gündür öğle uykuları yalan oldu.  Evde uyumuyor, denemeler, iki üç sonra pes ediyorum tabi ama kimi zaman babası ile akşam üstü bisiklete çıktığında uyuyor. Kafası düşe düşe boynu yamula yamula yarım saat. O yüzden de iki gündür uyku saatinde pusette çıkarıyorum parkta uyuyor kısa da olsa. Mis gibi yatak dururken şu hallerine bakın... 

Son dedim ama bunu da göstermeden bitirmek istemedim, bugün sabah ben şiddetli başağrısından muzdarip evde yatarken babası ile parka çıkan küçük hanımın keyfine bakar mısınız? Ben de şimdi gördüm de pek hoşuma gitti. 

Daha daha ne haber derseniz fotoğrafın da etkisi ile güzel dağıldım kitaplar filan sonraya kalsın derim. Sadece şu aralar okuduğum Anne Faktörü sayesinde anneliğimi feci sorguladığımı, yaptığım ve yapmadığım her şey için kendime ayar çekmeye çalışırken ayarlarımı hepten bozduğumu bilin yeter. Öyle bir anlatıyor ki amcalar(iki psikolog amca) hayatımız boyunca kurduğumuz tüm ilişkilerin sağlığı hatta varlığı annemiz ile kurduğumuz o ilk ilişki üzerine kurulu. Hayır tamam baştan beri biliyorum besle doyur uyut değil olay da bu kadarı da ağır mı geldi nedir? Neyse dediğim gibi bu akşamlık hazır keyfim de yerindeyken vedalaşayım. 

En kısa zamanda çekiliş duyurusu bile buradayım. Ciddiyim, son kararım.