Masal...

Bugün size bir masal anlatmak istiyorum, içinde her şey var bu masalın, hüzün, hayal kırıklığı, kayıp, kazanç, mutluluk, ders her şey. Hayat gibi... 

Paylaşmak için uygun bir zaman olup olmadığına takıldı kafam önce, Gamze annenin operasyonu öncesi ama hayat böyle işte, doğumlar, ölümler, hastalıklar, iyilik haberleri, mutluluk, mutsuzluk her şey içiçe... Düğün ve cenaze yan yana hayatın içinde... Bir de benim içimde Gamze anne ile ilgili öyle güzel hisler var ki. Neredeyse eminim Allah' ın onu Atakan' ından ve sevdiklerinden ayırmayacağına... İçim çok rahat bu konuda. İyi haberlerini en kısa zamanda alacağız, hepimiz dua etmiyor muyuz onun için... 




Üstelik artık benim için de çok az zaman kaldı; sonra hiç bir şey söyleyemeden ortadan kaybolmak riski de var, sizleri endişelendirmek, merakta bırakmak... 




O zaman buyrun : 

Bir zamanlar dağların arkasındaki sıcak memlekette bir kadın yaşarmış. Kendi halinde umutları, hayalleri, hüsranları, sitemleri, mutlulukları ve kırgınlıkları olan bir kadın. Bu kadının bir de kendisi gibi duygusal, temiz fikirli bir kocası varmış. Aynı işyerinde, farklı adreslerde çalışır, akşamlarını da genelde evlerinde dostlarıyla veya başbaşa geçirirlermiş.

Evlendikten bir yıl kadar sonra bu iki beşer şaşar, çocuk sahibi olmak üzerine konuşmaya başlamışlar, nasıl olur, olur mu olmaz mı, ve karar vermişler demişler ki “biz bu sorumluluğu alabiliriz”.

Gel zaman git zaman iyi haber gelmiş. Pek mutlu imişler ikisi de; tüm dünya onlarınmış. Ama yine de bu haberi sevdikleri ile paylaşmak için bir süre beklemeye karar vermişler kaybetme korkuları varmış ne de olsa, en azından ilk üç ay. Bu zaman dolunca zannetmişler ki artık tüm tehlike geçmiştir, bebek sağlıkla gelecektir. Paylaşmışlar dostları ile aileleri ile mutluluklarını. Hemen hazırlıklar yapılmaya başlanmış, sevinçler, tebrikler…

Bebek kadının karnında büyümeye devam ederken bir yandan da kadının çalışma koşullarının ağırlığı nedeni ile işten ayrılması gerektiğine karar vermişler; değil mi ki bir bebek dünyaya getirmek dünyanın en fazla fedakarlık ve sorumluluk gerektiren işidir. Herkes üstüne düşeni yapmalıymış. Şans da onlardan yana imiş, herşey istedikleri gibi gelişmiş ve kadın işinden de ayrılmış.

Ama hiç hesapta olmayan, akıllarının köşesinden bile geçmeyen bir talisizlik yaşamışlar. Hamileliğin neredeyse 5 ayı dolmuşken, bebek son derece sağlıklı görünüp gelişimi düzenli ilerlerken birdenbire bebeği kaybetmişler. Kadın tam bebeği hissetmeye, hareketlerini algılamaya başlamışken birden bire bebeğini kaybedince dünyası kararmış. Adamın da tabi ki.

Derinden sarsılmışlar, üzülmüşler ama toparlanmaya çalışmışlar ve birbirlerine sarılmışlar. Bebek sahibi olmayı hala çok istedikleri halde kalakalmışlar, ne yapacaklarını bilememişler…

Aradan biraz zaman geçtikten, kadın çok düşünüp az konuştuktan ve çok ağlayıp, çok yazdıktan, zehirini akıtıp hayata döndükten sonra demiş ki adama “ben hazırım sen de hazırsan hadi yeniden çıkalım yola.”. Ve yeniden çıkmışlar yola.

İşte bu süreçte kadın kendini el işlerine vermiş. Her türlü malzeme ile her türlü işi yapmak adına sürekli meşgulmüş elleri de kafası da J

Yine köprülerin altından çok sular akmış, yine çok yağmurlar yağmış, çok güneşler doğmuş ve batmış; çok çabalar verilmiş yaşamda varoluşa dair ve bir gün güzel bir temmuz günü İlahi güç, onları tekrar sınamaya karar vermiş. 

Güzel haberi aldıklarında yine mutlulukla paylaşmışlar birbirleri ile; kutlamışlar, sevinmişler, şükretmişler. Ama biliyorlarmış ki artık hayatta hiçbir yaşanılanın garantisi yok. Kucaklarına alana dek garanti diye düşünmemeye karar vermişler. Korkuları elbete çokmuş ama korkularının da sevinçlerini yenmesine izin vermeyeceklermiş. Şükredip, dua edip sabırla beklemekten başka ne gelirmiş ki elden….

Zamanı geldiğinde bebeklerinin kız olduğunu öğrenmişler, yine çok sevinmişler, yine şükretmişler, yedi ay beklemişler bir hazırlık yapmamak adına. Sabır demiştik ya işte sabretmişler.

Sonra almaya başlamışlar bebeklerinin ihtiyaçlarını yavaştan. Bir ay daha geçip de sekiz ay dolunca biraz daha rahatlamışlar ve kadın demiş ki adama “ben artık herkesle paylaşmak istiyorum sevincimi” ve bu yazı ortaya çıkmış… Çünkü nasıl anlatacağını bilememiş, nereden başlasa nasıl anlatsa…

          ----------------------------------------------------------------------------

Sonuçta sevgili blogger arkadaşlarım bu aralar tam bir tatlı patates gibiyim. Şişman ama tatlıJ; ellerim özellikle bir kaç haftadır işlemez halde şiş. 5 tane tombul sosis bir araya gelmiş gibi. Ama şikayetim yok. Bu durum yani evlat sahibi olmak adına yola çıkmak bile insanı Allah’ a daha bir yaklaştırıyormuş. Değil ki kucağıma aldıktan sonra hissedeceklerimi hayal bile edemiyorum. Sürekli bir şükür halindeyim, yaşadığım her sıkıntıda şükretmem komik bile duruyor aslına bakarsanız ama işte, elimde değil. “Parmaklarım da sosis oldu, he he çok şükür” şeklindeyim…

Bu sabahki doktor kontrolünde de anladığımız üzere küçük kızımız Mart başında gelmesi planlanırken sabırsızlanmaya başlamış ve yola çıkmış bile... Önümüzdeki hafta, en geç Şubat ayının son günleri (dilerim 29 u değil) gelecek.  Belliydi zaten içerde horon tepmesinden günlerdir...  J




Şimdiiiii gelelim uzun zamandır tamamlamaya çalıştığım ama bazılarını sizinle  paylaşamadığım hazırlıklara… J

Hani minik lavanta keseleri yapmıştım, işte onlar doğum hediyelerim.

Geçenlerde yaptığım keçe sepet içinde sunulacaklar inşallah.

Battagan ve yastıkları zaten biliyorsunuz. J

Bunlar da diğerleri. 

İşte ziyaretçi defteri, biliyorsunuz konseptimiz kuş :) 

Odası için mantar pano,


 Panonun tavşan ve kaplumbağası vardı zaten ben üstteki isim bulutunu ve alttaki çiçek saksısını yaptım sadece. 

Kapı süsü,

 Tamamen özgün tasarım :) İçimden nasıl geldiyse ... 

Karyola için hazırladığım organizer

Son olarak da Proje Çantasından esinlendiğim, kopya çektiğim, kapı koluna asılacak DND kartı(Do Not Disturb) şaka şaka, süs tamamen... 

Bu arada eğer kızım aceleci davranır ve erken gelmeye karar verirse vedalaşmaya fırsatım olmayabilir diye buradan şimdiden duyurmuş olayım. Eğer sayfamda veya sayfalarınızda birkaç gün üst üste beni göremezseniz (hafta sonları dışında) merak etmeyin lütfen; ilk fırsatta sizinle iyi haberler paylaşmak için sabırsızlanıyor olacağım. Siz de benden dualarınızı esirgemeyiniz lütfen.


Bu arada Gamze anne için uyumlu ilik bulunması ve tez zamanda iyileşip sevgili eşine sevdiklerine ve Atakan' ına kavuşması için dua ediyorum ben de sürekli.  

Paylaşımlarım bir süre ile aksayabilir kızıma kavuştuktan sonra da; mazur göreceğinizi biliyorum. :) 

Ayrıca söylediğim gibi ellerim artık sosis kıvamında olduğu ve zonk zonk attıkları için çalışamıyorlar, isyan halindeler. Bu nedenle çok istediğim halde:

Sevgili Tülin Hanım’ ın huzur evleri için planladığı güzel çalışmasına ve

Mahmur Prensesin Sevgi Perdesi projesine katılamayacağımı da söylemek istedim.

Dilerim  bir sonraki çalışmalarında… J

Oh be :) 
Söyledim rahatladım. 


Biliyorum çok gizem yarattım sakladım kendimi ama artık son halimi paylaşmamda da bir sıkıntı yok :) Artık masa olarak da kullanabildiğim kızımın vücudumda yarattığı fark ile biz bu hafta sonu güneşin tadını çıkardık :)