Bir delinin bekleme anlarından...

Ben hep bir kızım olsun istedim.

Pembe, yumuk, şeker bir kız.

Çocukluğumdan beri bebekler hep ilgi alanımdaydı. Ben onları çok sevdim, onlar da beni. Kucağımda ağlayan bebek hatırlamıyorum. (Çok büyük iddia dimi, bundan sonra görücem sanırım  J ) Oturduğumuz apartmanda her yeni doğan, benim için de ayrıca bir mutluluk kaynağı idi. Elimden geleni yapardım yanlarında olmak için. Anneler tarafından da bilinirdi ki bir çok zaman bana bırakılırdı o bebekler bakılmak üzere.

Üniversite yıllarımda da bir süre bebek bakıcılığı yaptım. Bir şirkete bağlı çalışıyordum. Haftada 3-4 akşam gittiğim aileler vardı, sonrasında sadece bir ailem kaldı ikizler Işıl ve Işık, haftada iki akşam anne baba dışarı çıkarken çağırırlardı beni. Çok keyifi vakitler geçirirdik beraber, oyunlar oynar, resim yapar, uyurduk.

Şimdi bunları hatırlamamın nedeni kızım.

Ben hep bir kızım olsun istedim. 

Önce kızım sonra arkadaşım olsun derdim.

Şimdi Allah izin verirse sadece 3 gün kaldı kollarıma almama.

Öyle bir ruh hali ki bu, bir yandan korku, endişe, sonra delice bir mutluluk, şükran duygusu, bir yandan huzur …

Bir yandan bir an önce kollarıma almak isteği, sabırsızlık; diğer yandan da içimde hissettiğim o güzel hareketlerin bitecek olmasından duyduğum hüzün. Garip, anlatılmaz.

Bir yandan korku ve endişe, herşeyin yolunda gitmesi için edilen dualar, bir yandan hayatımda yaşayacağım büyük değişimin yarattığı heyecan…

Kızımın babaannesi geldi uzaklardan geçen haftasonu, anneanne, dede ve teyze de Cuma günü gelecekler. Cumartesi de Allah’ ın izni ile büyük vuslat. Tüm dostlarım yanımda, sürekli konuşuyoruz, uzakta olanlarla da yakınımdakilerle de. Tüm konumuz bu, hayatımızda başka hiçbir konu yok sanki. Tüm dünyamız benim karnımda bu aralar J

O kadar ağırlaştım ki artık, nefes alırken zorlandığım gibi, uyku sorunum da ayyukta. Zaten horlamaya da başlamışım J. Burnum kocaman ve kırmızı, el ve ayak bileklerim yastık gibi, parmaklarım zaten sosisti şimdi salam oldular  J

Rüyalarım feci komik, detaya girip karizmayı daha fazla çizdirmeye gerek yok ama özetle gündüz konuştuğum, düşündüğüm, okumayı becerebildiğim ne varsa gece hepsi birbirine girmiş olarak ilginç senaryolar halinde uyuyabildiğim anların içinde.

Dalgınlık doruklarda, içerden kitap almaya gidip yastıkla dönüyorum, yıkanmış çamaşırları katlayıp buzdolabına atıyorum, kapı çaldığında apartmanın kapısını açmayı unutup daire kapısında bir süre bekledikten sonra, “Allah allah ben kapıyı neden açtım ki" deyip geri oturuyorum annemle sohbet ederken bir saniye içinde kaldığım yeri unutup başka bir konuya geçiyorum, kendime yapılacaklar listesi hazırlayıp listeyi kaybediyorum. Hastane çantamız bir haftadır hazır ama dün gece uyanıp kontrol ettim; gecenin yarısı kalktım çantayı boşalttım yeniden doldurdum J Allah akıl fikir versin J

Bu arada dün canımız kek istedi annemle otururken, akşama da uğramak ve doğumdan önce bizi görmek isteyen arkadaşlarımızı bahane edip kek yaptık.

Nazan’ ın sulu keki. Pek nefis oldu, yedim rahatladım. Tarif için teşekkürler Nazan’ cım.

Bir de okuyamadığım ve boş boş da oturamadığım için iki çerçeve daha yaptım.

Sanırım bu da haftanın son yazısı, daha Salı günündeyiz biliyorum ama iki kelimeyi bir araya getirip konuşurken bile zorlanıyorum; daha da yazamam bence.

Bir sonraki yazımda sanırım, umarım, dilerim güzel haberi paylaşacağım sizinle. Dua edin benim için

Sevgiler J