Kreş, ben, Lara, hayat...

Hala ağlıyor giderken de dönerken de. Bir ay oldu kreşe başlayalı Lara. 18 Ağustos' ta başladık birlikte ve ben 5. gün itibariyle onu öğretmenine teslim edip eve geldim. O zamandan bu yana da aynı düzen devam ediyoruz ama Lara her sabah daha fazla ağlıyor ve bu ağlama gerçek.

O' nu almaya gittiğimde de beni görür görmez ağlamaya başlıyor, bir an evvel eve gitmek istiyor ve evde de çok farklı artık. Okuldan çok bahsetmiyor, anlatmak ve konu hakkında konuşmak istemiyor ama ara ara alakasız şeyler anlatıyor. Öğretmenine ismi ile hitap ediyor, o öğretmen değilmiş, arkadaşıymış; okulun sahibesiymiş öğretmen.

O ne, yeni bir yazı mı, hem de iki gün arayla :))

Kuzuya uyku tulumu diktim. 

Hala makinem yok aslında ama kapitone de yaptım, hayatımda ilk kez fermuar, çıtçıt da kullandım, zor da değilmiş anladım. 

Yani matah bir şey yapmadım aslında işlevsel, eh işte görsel, faideli bir  şey oldu kanımca.

Uzun süredir kuzunun artık küçülmeye başlayan uyku tulumunu takmıştım kafaya, elimde de pazenler vardı, parça parça; yapabilir miyim yapamaz mıyım, bu kumaş mı şu kumaş mı, içine elyaf koysam mı koymasam mı, fermuar dikebilir miyim, şu nasıl bu nasıl, kış bitmeden biter mi derken, bir de baktım dün akşam bitivermiş.