Dikiş makinesiz dikiş :)

Paylaşmıştım ya sizinle... Hani demiştim ki; benim derdim dikiş dikmek aslında bunlarla oyalanıyorum. İşte bu hafta başında bir zamanlar bu hevesle  aldığım kumaşları çıkarıp bir baktım önce... Keşke dedim makineyi almış olsaydım da dikmeye başlasaydım. Sonra annem aradı ve dedi ki " Amaaan artık bizim evde dikiş dikilmiyor biliyorsun. Bu makineyi sana versem işine yarar mı ?" 


Şaka zannettim önce, çünkü hiç bahsetmemiştim anneme makine planlarımdan. İşe yaramaz mı dedim, hem de ne yaramak :) Ama babam bunu biliyor mu? Biliyormuş :)) Neden sordum bu soruyu merak edin :)  


Yalnız küçük bir ayrıntı, annemle aramızda ortalama 250 km filan var. Makineyi gidip almak lazım, olsun. Sevindim çokça çünkü bu makine her şeyi yapabiliyor(nakış, ilik vs), iş bana kaldı yani. Ben ne yaparsam onu yapacak artık. 



Bizim evde dikiş makinesini genelde babam kullanırdı dersem şaşırır mısınız? :) Babam elektrik mühendisidir. İTÜ den mezun olmuş, pek de gurur duyar okulu ile ve rozetini de hala taşır ceketlerinde. Babam öğrencilik yıllarında okul harçlığını çıkarmak için bir terzinin yanında çalışmış bir kaç yıl. Tabi o zamanlar, konfeksiyon bu boyutlarda gelişmiş olmadığından terzilerin altın çağı. Günümüzdeki gibi sadece paça yapıp, elbise daraltmıyorlar. O yüzden her şeyi dikmeyi bilirdi babam ve aynı zamanda bir mühendis olduğu için inanılmaz da titiz çalışırdı, milimetrik adeta. Bir de yine bu titizlik yüzünden ne dikerse diksin, ihtiyacı olsun olmasın beni dikerdi başına. Tut bakalım, teğel yap, çizgiye dikkat et, bunu sök, iğneye iplik geçir, at, tut, bırak, onu ver, bunu al... Bir nevi asistan. Bazen sıkılır daralırdım babam dikiş dikerken asker olmaktan... Bir dakika geliyorum deyip kaçardım, ama daha bir dakika geçmeden seslenirdi yine bana :) Efendim baba diye koşardım ve yine beklemeye başlardım. (Sadece çok ödevim var dediğimde azad ederdi beni :))


Yani öyle ya da böyle dikiş ile ilgili bildiğim ufak tefek her şeyi babamdan öğrendim. Teğel, parşomen, sabun, tela... 


Ama dikiş dikmeme hiç izin vermedi o makinede. Muhtemelen gözlerinde hiç büyümediğimiz için kendime zarar vereceğimden korkmuştur, hep sonra deyip geçiştirdi beni. Zaten makine de döküm ayaklı eski ağır bir Singer' di ilk başlarda, ben de korkak ve uslu bir çocuktum, söz dinlerdim. Sonrasında o makine yenilendi ve yine Singer' in her şeyi yapabilen motorlu mobilyalı bir modeli geldi. En son da o makine Singer' e gitti, çantalı, portatif bir makine olarak geri döndü. Yani makine emektar ve efsanevi benim için ve benim olacak, düşünün coşkumu :))   


İşte bu coşku ile kumaşları bir yıkadım önce. Çeker filan... Sonra içlerinden minik beyaz atlarla süslü siyah pamuklu kumaşı seçtim. 1,5 metre çift en. Kendime ev pantolonu dikmek için almıştım bir zamanlar. 


Serdim yere kuruduktan sonra, bir süre bakıştık. Ardından uzun süredir yapmak istediğim, her yerde araştırıp bulamadığım, hatta Eylem' e de yapmayı biliyor mu diye sorduğum zarf pantolonlardan yapmaya karar verdim. Düşündüm, düşündüm, düşündüm, baktım ki vazgeçmek üzereyim hemen aldım elime makası. En kötü ihtimalle kumaş atılır deyip kestim gitti. Tamamen mantık yürüterek, kalıpsız ve plansız (babamla taban tabana zıt bir yöntemle) başladım yapmaya. Tüm bunlar Pazartesi günü oldu. 


Kestim biçtim, evirdim, çevirdim, teğelledim, diktim söktüm, diktim söktüm bu hale getirdim işte :) Kuşağı için de kumaşım yetmeyince siyah parça kumaştan yardım aldım. Dün akşam itibariyle paçalarını da sarhoş bacağı ile :) yapıp bitirdim. Anlaşılır fotoğraflar çekmeye çalıştım ama kumaş siyah olduğu için çok emin değilim netlikten. Eğer yapmak isterseniz daha detaylı da anlatırım. Yakından bakıldığında dikişlerde bazı minik hatalar görünüyor ama elde makine dikişi sonuçta. Makine ile dikilseydi bir günde biterdi zaten. Ben yine de beğendim ve kendimce o kıymetli makineyi hakettim bu çalışma ile :) En kısa zamanda gidip makineme kavuşacağım.