Bir Doktor

Ben çocuk doktorunun, çocuklara aşık, mümkünse çocuklu, esprili, samimi, rahat ve güler yüzlü olanını severim diyerek konuya balıklama girerim.

Anne babaların bir kısmı, hele ki taze olanları, gerilmeye müsait, paniğe yatkın, abartmaya hazır, endişelenme ve evham konularında süper hassas olduklarından(en azından ben), doktor kısmının da bütüüün bu arızaları henüz başlangıç aşamasında teşhis edip müdahale etmesi, (bi dakka burda uzman olan benim temalı) bakışlarıyla, (saçmalamayın alt tarafı isilik olmuş, abartmayın)duruşuyla, (aç kalsa ağlar zaten ısrar etmeyin, daraltmayın bebeyi gibi)veciz sözleri ile anne babayı rahatlatması fevkalade önemlidir. En azından bence önemlidir. 

Lara için doktor seçerken tüm bu kriterlerden bihaberdim elbet. İyi doktor olsun, çok ilaç vermesin yeter diyordum. İlk doktor kontrolü için (ki Lara 7 günlüktü) doğum yaptığım hastaneye gittik mesela, ama nedeni hakkında hiç bir fikrim yok. Hiç de hatırlamıyorum nasıl karar verdik. Hoş o zamanlara dair o kadar az şey hatırlıyorum ki zaten. Doğumu takiben kızımın kontrolünü yapan doktor bey, burnunu pek basık bulmuş, hafiften gülümseyerek dalga geçmiş (bana öyle geldiğini söyledi eşim ama) ve beni gerçekten endişelendirmişti. Nefes alıp vermesinde bir sorun yoktu Lara' nın ancak burun bildiğiniz basıktı (bunu da sonra kabullendim gerçi) yine de kargaya yavrusu kuzgun görünür özlü sözünden hareketle doktora kızmıştım. "Ne varmış burnunda kızımın; hokka gibi maşallah halt etmiş beyefendi" diye de söylenmiştim arkasından. Lara' nın teyzesi geldiğinde hemen ispiyonladım tabi doktoru ve o da dedi ki gülerek "kimbilir burnunu nereye soktu ufaklık, merak etme düzelir". Dolayısı ile doktora ikinci gidişimizde lafımı soktum, rahata erdim ve doktoru terkettik :) Adamcağız gereksiz hassasiyetimi loğusa sendromuna bağlamış pek de aldırmamıştır diye düşünüyorum ama ben onu sildim bi kere... Zaten eve de gereksiz uzaktı. Böylece 1 aylık kontrolümüz için yeni ufuklara yelken açtık.

1 aylık kontrolümüz öncesi deneyimli arkadaşımızla konuştuk, bir kaç isim öğrendik, öğrendiğimiz isimleri de 'google'ladık ve birinde karar kılıp aldık randevumuzu. Hatta ben fotoğrafları bile dikkate aldım karar verirken. Evimize çok yakın, hatta doğum yapmayı planladığım  hastanenin uzmanlarından biriydi. Güzel bir soru listesi hazırladım, çok heyecanlıydım; sanki bir sınav vereceğim, kızım muayene olacak ama ben test edileceğim, öyle de bir psikoloji... Uzun uzun soracağım, açıklamalar alacağım, ilgi istiyorum yani... Ama bu kez de aradığımızı bulamadık, apar topar hızlı bir muayene, kısa ama net olmayan cevaplar, uzun lafın kısası tutmadı elektriğimiz. Yani tamam onların işi de zor ama zaten herkes doktor olamaz ki değil mi... 

Bir sonraki randevumuzda, aynı hastanenin başka bir uzmanında, aslına bakarsanız hemen yan odasında bence mutlu sona eriştik. Şimdiki doktorumuz tam da girişte tanımladığım gibi, hemi de yıllardır tanıyormuşuz kıvamında.

Şöyle ki:

Lara' nın 2. ay kontrolü idi, girdik içeri, biz daha anlatmaya başlamadan doktorumuz girdi söze uzun uzun anlattı, "şimdi şöyledir böyledir şudur budur hatta sizi de tanıyordur artık annesi" şeklinde.

"Tabi tabi" dedim "hatta babasını da tanıyor",
demesin mi gülerek"yok artık, babayı altı aydan önce tanımaz"
"Hayallerimi yıktınız" dedi babası şakayla karışık, karşılıklı gülüştük;
"kızım beni iki yaşından önce tanımamıştı" diye de abarttı yine gülüştük.  (Hoş sonradan öğrendim ki tanıdığı anne değil imiş bebenin, sadece bakımını yapan kişi imiş, anne ya da kimse işte... Esraaa sen de benim hayallerimi yıktın :)) 

Ben ekstra sorularıma başlıycam, sorularım var daha dedim "daha mı" dedi gülerek hızlı hızlı sordum kısa ve fekat net cevaplar aldım.

Tam çıkıcaz odadan mutluyuz, keyifliyiz, demez mi bana:
"Siz hep böyle gergin misiniz?"
"Yoo dedim ne alakası var"

Sonra düşündüm adam haklı, Baba' ya sordum gergin miydim ben, o da onaylayınca emin oldum, itiraf ettim. Söz konusu Lara olduğunda mükemmellik takıntısı geliyor sanırım bana... Her şey mükemmel olmalı (daha yeniyim ya geçer belki bilmiyoruz). E geriyor doğal olarak bu psikoloji de... 

Sonraki kontrolümüz yine iyi geçti. O kontrolden çıkarken de son anda etti lafını doktorumuz:  "Sen şimdi takarsın kafana, sütüm yetiyor mu yetmiyor mu diye (ki benim aklıma gelmemişti Allah sizi inandırsın) hiç endişelenme aynen devam" 


4. ay kontrolümüzde de işe ne zaman döneceğimi sordu. Dedim ne işi, dönmeyeceğim ki. 3 yaşına gelene dek ben bakacağım inşallah kızıma... Öyle bir gülümsedi ki kendimden şüphe ettim yeminle, "hadi bakalım" dedi ardından. Allah allah dedim ne alakası var ya...

Neyse muayenenin sonuna doğru yine sorularım boldu tabi, son sorum da : 
"Şimdi malum havalar çok sıcak olduğundan biz pek evden çıkamıyoruz Lara' yla, evde sıcaklık ve nemi dengeledik ara sıra açıp havalandırıyoruz ama çocuk sıkıldı tabi, daralıyor, bunalıyor, ağlıyor feci. Ne yapsak ne etsek?" 
"Yok" dedi "olmaz çıkın dışarı siz de daralırsınız. "
"Yok" dedim "ben evde yaşayabilitesi olan bir insanım daralmam da Lara için sakıncalı olmasın. "
"Değişin o zaman" dedi adam iyi mi? 
"Nasıııl???" demişim.. 
"Değişin değişin" dedi, "kafayı yersiniz evde sosyal olun biraz. Ne kadar çok sokak, o kadar mutlu çocuk" diye de ekledi. 


Ama ben hakikaten bu kez dinlemiyorum sözünü. Buradan da itiraf ediyorum işte. Mutlu olması için sağlıklı olmamız lazım, sokakta ben de mutsuzum o da bu ara. Çıkıp isilikli psikopatlar olacağımıza, evde kalıp sosyopat psikopatlar oluruz. Gel eylül gel... 

Diyeceğim o ki herkesin kendini yanında rahat hissedeceği doktor karakteri farklı olabilir yani siz daha ciddi, daha resmi daha formal diyaloglar da tercih edebilirsiniz ama benim gibi bir anneye bizim doktor tam uydu şimdilik. Bakalım bakalım. 

Bu kadar gevezelikten sonra şimdi bu karikatürler ne alaka derseniz hala okumaya çalışan ve hala ee ne olmuş kafasındaki sizleri ödüllendireyim bari dedim Yiğit Özgür ile. Bir şey olduğu yok çünkü. Budur. Çok sıcak hava dimi, bir de burası Antalya yani... 


Sevgiler  :)