Yağmur, yine Yağmur, hep Yağmur Yarabbi şükür

Bu memleketi bilen bilir, yağmurlar başladı mı durmaz. Günlerce yağar, yağar, yağar... Hava delice kapalıdır, kapkaranlık. Sonra saçma sapan bir rüzgar çıkar, bulutlar dağılacak da yağmur duracak diye sevinirsiniz, bir umut, ama yok o saçma rüzgar fırtınaya çevirir, çatıları uçurur, camları patlatır, gece uykunuzu kaçırır. Artık teslim olursunuz, hiç bitmeyecek hiç diyerek. Sonra bir anda, günler geceler sonra hala delice yağarken yine aniden güneş görünür, bulutlar deli gibi sağa sola kaçışır ve hava açar. Hepsi üç dakikada.... Şaşırıp kalırsınız. Ama açtığı gibi anında kapatabilir de... Aman işte eserli bir iklim, ne zaman ne yapacağı belli olmayan bulutlar, depresyonlu bir güneş, her dem haklı olarak şikayetçi insanoğlu.... 

Pazar gecesinden beri durum budur. En azından şehrin bu tarafında budur. Belki diğer tarafında tam tersi olabilir, arada hepi topu 50 -60 km var ama olsun olabilir. Ama buna da şükür diyoruz, çünkü en azıdan fırtınaya çevirmedi rüzgar. Geçen hafta pazar akşamı artık akıllandığımızdan kapatarak uyuduğumuz modem yine de pöfleyince üç gün internet bağlantımız yoktu ki vakitsizlikten kullanamasam bile yokluktan kullanasım geldi. Kimseyi okuyamadım, arkadaşlarımla konuşamadım, et suyunu nasıl hazırlayacağıma iç güdülerimle karar vermek zorunda kaldım, "Oktay Usta" sız... Sefalete bakın. 

Havanın yarın açabileceğine dair zayıf bir umudum var, umut fakirin ekmeği işte... Ama gerçekten açsa iyi olur çünkü hadi ben anlıyorum alıştım artık 5 senedir de bebe anlamıyor... Dışarı çıkmak istiyor ve neden çıkamadığını anlamıyor. Dolayısıyla sıkılıyor, daralıyor; bu durumda ben de sıkılıyorum, başlıyoruz karşılıklı çığlıklaşmaya mesela. Denemeler yapıyoruz kendi çapımızda birbirimizi taklit ediyoruz. Oyalanmaya çalışıyoruz... 

Ben oyalanmak adına örgüye de dadandım geceleri, en yarayışlı terapidir ya. Allahtan geçen hafta Lara ile yürüyüşe çıktığımızda mahalledeki yüncüden 4 renk yün almıştım, kırmızı, beyaz, pembe, gri. Niyetim Lara' ya hediye olarak gelen ve artık küçülen ama çok sevdiğim için hala ısrarla kullandığım sarı patiklerden örmekti. Evde seksen tane patik olması tabi ki bana engel değildi. Ben o sarı patikleri sevdim.

Nasıl örüleceği konusunda hiç bir fikrim yoktu, tecrübem de yoktu, kazak örmüşlüğüm vardı ama deneyimim ancak bu kadardı... Neden 4 çile ip aldığımı ise hiç sormayın. İçime doğmuş evde mahsur kalacağımız demek ki...

Çalışmalara yağmurla başladım işte. Akşam kızı uyuttum, elime aldım patiği, evirdim çevirdim, çekiştirdim, esnettim, anlar gibi oldum ama anlamadım. Dikiş yerlerini buldum söktüm, eh işte dedim. En azından nereden başlayacağımı anladım. Başlasam gelir devamı dedim ve hakikaten de geldi. O gece bitti ve devamı da geldi işte yağmurla, üçledim. Şimdi tecrübeli patikçiler bumuymuş diyebilir ama bu benim ilk patiğim :) mazur görün. 

Önce bu kırmızıyı yaptım.

Ardından gri-beyaz ve ayılar geldi. 

 

Sonraki akşam ör sök bere tarifi arıyordum. Nazan ve Marifetli Peri' nin tariflerinden öğrendim. Ördüm bitti. 

Şimdilik çıkarmayı (beceremediği hatta) düşünemediği için başında tutuyor. 

 En son da pembe-gri patik ve yeşil saç bandı geldi.  

Çiçeklerle de süsledim, oldu bitti.. 

Yani yağmurlu günlerin envanteri budur :Üç patik, bir bere, bir saç bandı, hafif örselenmiş ses telleri, hafif örselenmiş sinirler...

Yarın da yağarsa başladığım ikinci bereyi de bitirip üçüncüye başlamaktan korkarım; ancak iplerim biterse felaketim olur ağlarım. Yarın dursun artık dimi... 

Daha aklı başında ve faydalı bir konum da var aslında. Atma paylaş ve Elektronik atık meseleleri. 

Bu ya çok ıslak ya çok sıcak memleketin çalışkan Büyükşehir Belediyesinin takdir edilesi sosyal hizmetlerinden biri atma paylaş. Arıyorsunuz gelip alıyorlar kullanmadığınız giysilerinizi ve değerlendiriyorlar. Geçen hafta benim için en büyük iş kalemi idi, kışlıklar çıkarıldı yazlıklar kaldırıldı ve bu arada ailecek ebatlarımız değiştiği için üzerimize olmayan giysiler ayrıldı. Ayrıca bir asırdır sadece askı işgal eden giysiler de. Bir nevi gardırop detoksu. Yıkadım, ütüledim, poşetledim teslim ettim. Gardıroplar hafifledi ben de hafifledim valla. 

Diğer güzel hizmet alo atık hattı, aklınıza gelebilecek her türlü değerlendirebilir atığı alıyorlar, yine evden.  Her belediyenin bu tarz hizmetleri var mı bilmiyorum ama olmalı. Tüketim toplumunun en büyük hastalığı değil mi atmak. Al at al at... Nereye kadar... Bozulduğu için uzun zamandır kenarda duran, darlanmaya müsait ruhumu daha da daraltan, tamirine kendinden çok para istedikleri ama ne yapacağımızı bilemediğimiz atsan atılmaz satsan satılmaz printer artık onların. Kendi imkanları ile tamir edip değerlendireceklermiş. Ayrıca bozuk bir blender, artık kullanmadığım bir mikser, bir sürü pil ve iki tane pöflemiş modem de kendilerini bekliyor... 

Yine çok darmadağın ve zıplamalı bir yazı oldu biliyorum ama günlerdir yazmaya çalışıp seksen kere niyetlenip yetmişdokuz kere vazgeçtiğim için tekrar vazgeçmeden yayınlamak niyetindeyim. Yıl bitti ben hala iki satır yazı yazamadım diye de klişe bir espri daha yapmadan, uzattım uzatacağım kadar zaten de cümlenin başını unutmadan. 

Yaptım ettim yazdım çizdim,sosyal mesaj bile verdim. E daha ne? 

Haydi selametle,