6 ay sen nelere kadirsin...

Sevgili Esra söylemişti aslında, 6 ay dolsun bak sen o zaman gör nasıl değişiyor aranızdaki ilişki, bak o zaman nasıl sevdiriyor kendini diye, ama ben hayal edememişim; o zamanlar başım zaten bulutlarda olduğundan daha mutlu olunamaz zannetmişim. Son bir kaç haftadır sanki sihirli bir değnek dokunmuş gibi Lara' ya. Nasıl anlatsam bilmem ki.. 

Tahmin edebilirsiniz aslında ama; yine de anlatmayı deneyeceğim. Öncesinde besleyip, uyutup, yıkayıp temizleyip, öpüp kokladığınız can evet canınız ciğeriniz ama gülümsemesi de size bakması da düz, tanımıyor sanki, görmeden bakıyor evet çok seviyorsunuz ama o size hiç reaksiyon vermiyor...


Şimdi, altı aydan sonra sanki göbek bağımız yeniden bağlandı, gözleri sürekli üstümde, elleri de mümkünse, olmadı ayakları illa ki bir temas, mümkünse hep aynı odada olunacak, çıkacaksam da sesimi duymaya devam edecek ki fazla uzaklaşmayayım aman... Altını temizlediğimde, mamasını yerken filan sürekli bana bakacak, dik dik, derin derin, genellikle ve sadece bana gülecek, benimle gülecek, mama tabağını elimde gördüğünde sevinç çığlıkları atacak, çırpınacak, beni gördüğünde keza delice heyecanlanacak... Sürekli bir çift kocaman göz üstümde, sürekli bir oyun ve cilve hali, kikirdemeler, kahkahalar, dudak bükmeler, neredeyse coşkuyla alkışlamalar, uykulu mahmur bakışlar, uyanmış cingöz haller... Küçük çığlıklar ona bakmam için ve eğer işe yaramazsa kademeli olarak yükselen çığlıklar ta ki bakana dek, sonrasında elindeki oyuncağa dönüş, bağırıp çağıran o değil de başkası sanki...

Geçen hafta teyzesi geldi kızımın. Teyzesi ile geçirdiğimiz kısacık bir haftada kızım desteksiz oturmayı, "tel sarma"yı oyunbaz bakışmaları ve kitap kurcalamayı öğrendi... Ayrıca henüz harekete geçip yol alamadığı için de her şeyi kendine çağırmayı... Eller bir heyecanlı, bir çalışkan sormayın gitsin, sürekli ya sarmakta ya gel demekte ya da koltuğu kedi misali tırnaklayıp ses çıkarmakta... Hatta en son dün armut yedirmeye çalışırken; sanırım hızımdan hoşlanmayıp kaptı kaşığı ve kesinlikle bırakmadı, elindeyken doldurdum tekrar ağzına götürmesi için. Yine bugün pek kıymetli emziğini benimle paylaşmak isteyip ağzıma doğru uzatması da becerikli ellerinin marifeti... 

Ya o dile ne demeli, zaten sürekli bir hareket vardı da şimdilerde tükürükler saçarak dudaklara sürtünüp sürtünüp kıvrılarak çıkardığı seslere... O sırada savrulan tükürüklerden tedirgin kıpır kıpır açılıp kapanan göz kapaklarına... Fü fü fü ve bö bö bö favori sesler bir de tiz çığlıklar, uzuuun bir "aaa" sonunda gelen kısacık "gu" lar. Yaptıklarını yapabildiklerini hayretler içinde izliyorum.

Henüz diş yok ama sanırım yakın çünkü sebepsiz sıkıntılar ve kaprisler de yaşıyoruz kimi zaman, yani bizce sebepsiz ama ona sormalı yaşadığı sıkıntıyı.

Babası ve benim dışımda biri çok yakınına direk yaklaştığı anda yaşadığı gerilim, korku ve telaş, direk gözlerinin kızarması ve dolması, eğer bizden bir tepki alamazsa bu kez gözlerini kapatıp içli içli ağlamaya başlaması beni de mahvediyor. Alışacak biliyorum, bu durum da bir gelişme göstergesi, hafızası oluşuyor, bizim farkımızda ve diğerlerinin. Seçiyor etrafını...

O kadar dip dibeyiz ve temas halindeyiz ki uyanık olduğu her an yanyana kucak kucağa oturur vaziyette olduğumuzdan ne el işi, ne hobi, ne kitap, ne film bu ara bana, (hobili anne blogu olacakmış, gülerim kendime)... Varsa yoksa oyun, yemek, içmek, muhabbet. Hoş ben ne diyorum, o ne anlıyor, o ne diyor, ben ne anlıyorum tartışılır ama iletişim çabamız takdire şayan :)

Eğer açsa, yemek zamanıysa mama sandalyesinde oturuyor tamam ama ben iş kotaracağım diye onu bıraktıysam sandalyede en çok beş dakika sonra başlıyor seslenmeye, yerde yüzüstü bırak da git bakalım mümkünse bir yere, Allah' tan açık mutfak evimiz ama dedim ya mesafeye tahammülü yok diye. Sırtıma bağlayıp yemek yapacağım günler de yakın mıdır diye düşünmedim değil geçen gün.

Şimdi içinizden fazla mı şımartıyor acaba diyenler de olacaktır belki ama yüzüme söylemeyin diye baştan yazıyorum, ben böyle mutluyum. Varsın şimdi böyle olsun bol bol kucaklaşalım, öpmeme bile izin vermeyeceği günler olur da pişman olurum sonra fırsatım varken tadını çıkarmadım diye.