Bir battaniye hikayesi daha

Lara' nın battaniyeleri diye bir yazı dizisi mi hazırlasam dedim başlığı atarken bir yandan da. Aşk, emek, sevgi, nefret, vefa tekmili birden, iş yapar mı dersiniz? 

Daha önce de defalarca bahsettiğim (veya bahsettiğimi sandığım) gibi Lara' nın bir sürü örgü battaniyesi var. Hayır ben yapmadım. Hiç o kadar detaylı işlere giremedim hamileyken; bu saatten sonra da hayatta girmem, (iddialı mı oldu biraz; pek tabi de girebilirim çok sevdiğim bir model olursa ama). Annem sağolsun ve arkadaşları ve komşuları, akrabalar... Sözleşmemişler, konuşmamışlar, hepsi birbirinden sevgi dolu, hatırlı, özenmişler, kızıma sıcacık battaniyeler örmeye karar vermişler hatta örmüşler. Sağ olsunlar varolsunlar. Atacak satacak halimiz yok, illa ki kullanılmalı ya da en azından bir süre dolap beklemeli yazık onca emeğe değil mi, bir yıl raf ömrü biçtim şimdilik emeğe saygı mahiyetinde (soran eden olursa 'ay hiç kullanmaz olur muyum, çok teşekkür ederiz teyzesi çok da sevdik hep de kullanıyoruz' demek lazım, göstermek lazım en kötü ihtimalle anneme yani) sonrasında yazık bunca emeğe dolap mı beklesin onca çocuk sıcak battaniyeler beklerken deyip illa ki gönderilecekler lüzumlu yerlere. 

İşte o battaniyelerden bir ikisini kullanıyorum, puset ile çıkarken özellikle. O da neden? Aslında ben polar bir battaniye kullanmayı tercih ediyorum ancak annemin ısrarlı "Nohutlu battaniye nerde, neden bu dümdüz şeyi (o kadar sevmemiş ki şey diyor) örtüyorsun hiç örgün yokmuş gibi, ben o nohutluyu puset için ördüm işte, nerde nerde nerde, kullan kullan kullan?" şeklindeki tatlı küçük uyarıları... 

İyi kullanalım, seni mi kırıcam, ayrıca havalar da biraz soğuk zaten, ısıtsın kuzuyu. Fakat bu nohutlu battaniye o kadar yaramaz ve söz dinlemez ki, pusetin üstünden sürekli kayıyor. Benim veya Lara' nın hiç bir suçu yok. Yanlardan ve alttan sıkıştırıyorum ama işte battaniye kıpırdak. Neyse geçenlerde yine kaydı, yerler ıslaktı, pislendi, attım kirliye. Fakat kirlileri makinaya tıkarken farketmedim içlerindeki nohutluyu ve sıcaklığı yanlış ayarladım, nohutlu battaniye oldu size kuru fasulyeli battaniye. Hafiften sündü. Astar yüz santim, eski nohutlu yüzelli. 

Tamam işte geç diğer battaniyelerden birine değil mi? Yoook, kadın işkence seviyor yani kendine işkence etmeyi seviyor. Astarını söküp kullanmaya devam. Ama battaniye yine söz dinlemiyor işte; demek ki o da işkence seviyor. Yine düşüyor ama bu kez fark etmeyen kadın onu ön tekerleğin altında bir süre sürüklüyor. Farkettiğinde de iş işten geçmiş battaniye de kendinden geçmiş oluyor(kafası o sırada her yerde olabilir, alamadığı uykusunda, annelik sorgulamasında, akşama ne pişirsemde, heryerde olabilir). 

İşte burası daha da garip. Çünkü bu işkence seven bünye bu kez de vicdan yoluyla kendine işkence edip yazık bunca emeğe de kadıncağız bu yaşında uğraşmış emek emek örmüş de sen de onu tekerlek altında parçala da, nankörlükten girip, kıymet bilmezlikten çıkıyor. Hemen anne aranıyor ve nohutlu battaniyenin başına gelenler ürkütülmeden uzatılmadan nazikçe aktarılıyor. Karşı taraf (yani anne kişisi) (içten yanmalı değilse) olayı sükunetle karşılıyor ve başka battaniye yok mu yoksa öreyimlere kadar gidiyor muhabbet. Tabi ki kendisine geride bekleyen küsur battaniye hatırlatılıyor yeni battaniye tehlikesi savuşturuluyor. Ama bu telefon görüşmesinden sonra vicdan iyice kabarıyor mu, yazık kadıncağıza sesini bile çıkarmadı onca emeğini bu hale sokmana diyerek vır vır konuşan iç ses sürekli sürekli arkadan kafa şişiriyor mu. Sormayın yani varlık içinde yokluk. Bir saçma psikoloji, süt kafası mı bunun adı bilemiyorum. Eskiden de böyleydim bir miktar ama bu aralar hepten ... 

Sözün özü, kuru fasulye battaniye tarafımdan iki arada bir derece itina ile kurtarıldı. İşte sonuç: 

İşkence görmüş battaniye  

İşkencenin battaniye geneline etkisi 

Çiçekleri şöyle mi diksem, 

böyle mi diksem.. 

Tabi ki sonuç tamamen farklı

Bu arada idefix siparişim geldi demiş miydim?