Lara' nın halleri, bizden haberler

Bahar geldi ya, bana bir haller oldu. Bu her bahar içi coşan, uçuş uçuş evlere sığmayan insan modeline çok özeniyorum ama bende durum tam tersi.  Hoş buralara yaz da geldi sayılır. Şimdilik hala gündüz saatlerinde sokağa çıkabiliyoruz ama az kaldı park sefalarımızın gecelere taşınmasına belli. 

Bir miskinlik, bir isteksizlik, halsizlik, baktığım yere bakakalmak, kolumu kaldırmaya üşenmek filan. Hoş yine Lara ile ilgili mesaimi aksatmıyorum, söz konusu Lara olunca evde sürekli 'Ali babanın çiftliği ve Kırmızı balığın göldeki maceraları üzerine şakımaya, kendimi alkışlamaya devam ediyorum. Ama söz konusu kendim olunca o kol kalkmıyor arkadaş. Geçecek biliyorum ama yarı depresif, yarı yayvan ruh halimden sıkıldım.

Geçenlerde evde yine Lara ile Ali babanın çiftliğindeki kuzulardan konuşurken telefonum çaldı açtım üst kattaki komşum. İşe gitmemiş o gün evdeymiş. Şaşkın şaşkın sordu:

- "Sen şarkı mı söylüyorsun? "

- Eveet dedim ne var ki?

- "Pek bir coşkulu geldi de sesin, arayıp sorayım dedim iyisin herhalde? "

- Miskinliği soruyorsan değişen bir şey yok ama söz konusu Lara' ya şarkı söylemekse coşkulu olmaktan başka şansım yok.  Başka türlüsü kesmiyor çünkü bizim kızı.

İlginçtir ses tonunu veya verdiğin coşkuyu beğenmezse sızlanıyor bizimki. Herhalde kendince "böyle söyleyeceksen söyleme daha iyi" diyor. Bu vesileyle biraz daha bahsedeyim hayatımın en önemli konusundan.

Lara 13 ayı geride bıraktı 25 gün kadar. Bu arada yürümek adına yoğun çabalar devam ediyor. Oturmayı hiç sevmiyor. Hep ayakta dursun koltuklara tutunsun, ileri geri gidip gelsin. Ara sıra koltukların arasındaki çekmecenin başına otursun, açsın bir güzel, içindekileri döksün ortalığa sonra kalksın yine ayağa... Komik bir gelişme 23 Nisan' da emeklemeye başladı, geleneksel emekleme stilinde. Popo üzerinde ve diz üstünde sürünme aşamalarından sonra, biz yürümeye başlamasını beklerken bizimki emeklemeye başladı; bu durum yürümeyi daha da geciktirir mi bilemem ama ben 12 aylıkken yürümüşüm, babası 17 aylık yürümüş, baba tarafında 24 aylık yürümüş akraba da mevcut. Garantici Lara kendini ne zaman hazır hissederse o zaman yürüsün; ne zaman olacağını ben bilmem kendi bilir. 

Oyuncaklar çok popüler değil yine, kaşık, tabak, kürek, plastik spatul en sevdikleri. Oturduğu nadir anlarda dergi kurcalamayı pek seviyor. Hoş onu ayakta da yapıyor. Bayılıyor sayfaları tek tek açsın, eliyle gıcırtılı sesler çıkarsın ama kitap okutmuyor henüz, iki dakika içinde sıkılıp sayfaları çevirmeye başlıyor ki bendeki performansı tahmin edersiniz, okumuyorum yaşıyorum adeta. Gülüyor eğleniyor ama iki dakika geçmeden "boşver be anne çevirelim sayfaları neşemizi bulalım" deyip atıyor elini kitaba. Sayfaları çevirirken de bir sürat bir ciddiyet, çabuk çabuk çabuk çevirelim şeklinde... 

Altta 3(biri gerilerden bir azı), üstte 4, toplam 7 dişi var ve ısırmalara doyamıyor. Ekmek en sevdiği şey. Taze soğan, kereviz sapı, salatalık, armut ve çilek favorileri. Önceleri meyveleri minik minik doğrayıp koyuyordum önüne edeplice alıp yiyordu tek tek, şimdi doğrayınca elini bile sürmüyor. Direk tabağı alıp ters çeviriyor ve tabakla oynamaya başlıyor.  Dilim veriyorum eline artık. İlk aldığında kibar kibar minik minik ısırarak yemeye başlıyor ama arkamı döndüğüm an hepsini tıkıyor ağzına. E tabi kıpırdatamıyor ağzında o kütleyi. 

Kulaklar, ağız ve burun gösteriliyor sorunca, önce bizimkini sonra kendisininkini gösteriyor, aynadaki görüntüsünü ve kimi zaman da babasıyla bisikletten döndükten sonra beni yalayarak kendi stilinde öpüyor.  

Hayır' ı öğrendi sayılır. Dokunmasını istemediğimiz şeyler için kafasını sallıyor hayır anlamında ama yine de deniyor şansını. Kafayı sallaya sallaya yaklaşıyor. O esnada bizden gelen hayır' la elini çekiyor, bir kaç dakika sonra tekrar deniyor. 

Gözlerini delice kısıp burnunu çekerek derin soluklar alıp vererek şirin oluyor,  kollarını hatta parmaklarını ayıra ayıra kocaman açarak kendince seni seviyorum diyor. 

Bez değiştirilirken hala arıza, sinir oluyor bu iş için yatmaya, türlü türlü oyunlar uydurduk bunun için ama yine de tahammülü yok pek. Bezsiz bebek iletişimimiz işlemiyor dolayısıyla yapacak bir şey yok. 

Kafama herhangi bir şey taktığım zaman saç bandı, şapka ne olursa ayyyy diyerek bir atlayışı var sormayın, kendi kafasında ise şapkaları barındırmamaya başladı ancak unutursa şapka rahat ben rahat. 

Anlat anlat bitmez ki, daldan dala bu kadar işte. 

Bu arada ben yine traş oldum pek kısa. Sanırım bu rahatlığa alıştıktan sonra da zor uzar o saçlar artık. Görüciz.