Gelelim Dikiş Maceralarına Hem de Makineli :)

Bir zamanlar, hatta tam olarak 29 Temmuz 2011 de yazdığım dikiş makinesiz dikiş postu Allah sizi inandırsın bloğun en çok tık alan yazılarından biri olmuş (hatta 1926 tık an itibariyle ve en birinci tık alan yazı da eski havluları nasıl değerlendiremediğimi anlattığım yazı- 5135 tık). Demek ki memleketimde dikiş makinesi sahibi olmayıp dikişe meraklı çok insan var. Hatta eski havluları ham madde olarak değerlendirebileceğin bir şirket kurarsan hayatın kurtulur. Sadede geliyorum ben de bir zamanlar dikiş makinesiz hevesli gruptandım; neler diktim neler elde, zarf pantolon, polar battaniye, damacana kılıfları, uyduruktan yazlık elbiseler neler neler.

Ama artık bir dikiş makinem var evet yahu var. Teee o zamanlardan el koymayı planladığım dikiş makinesi olmasa da yine aynı kaynaktan :) Şöyle ki annemler eski motorlu ve hantal Singerlerini küçülttürmüşler ama bunula yetinmeyip bir de daha küçük bir makine almışlar (bu arada evde dikiş diken yok). İşte ben o minik makineye el koydum. Getirdim binbir umut; hayatımda ilk kez makine başına oturdum ama çalıştıramadım bir türlü. Teknolojinin gözünü seveyim; alet ile ilgili ne kadar video varsa izledim. Ama olmuyor, sorun bende değil sanki. Arayamıyorum da teknik servisi, ya adamlar bilmediğim abuk bir yerden soru sorarlarsa, bilmiyorum makineyi elime ilk kez mi alıyorum diyeceğim; karizma yerlerde. Neyse aradım alttaki masuradan ipi almıyor dedim. Nasıl güzel dediysem artık(!) dediler ki gönderin tamir edip geri gönderelim. Dünyalar benim. Bir hafta içinde de sorunu çözüp geri gönderdiler. Sözün özü makineli bir dikiş aşığıyım artık. O kadar ki yaptığım hiç bir işten bu kadar keyif almadım, bu kadar mutlu olmadım desem yeri var. Terzi olasım var o kadar sevdim dikiş dikmeyi. Hele ki iyimser tahminle elde iki saatte bitebilecek dikişleri iki dakikada bitiriyorum ya. Çok da kolay işler yapıyorum ama sanırsın full deneyimli terziyim. Kalkıştığım işleri görsen şaşarsın. Bir de cesaret kalıpsız patronsuz pıtır pıtır kesiyorum. Cahil cesareti bu olsa gerek. Aceleci yapım patron çıkarmaya ve uzun uzadıya düşünüp hesaplar yapmama izin vermiyor. Lara' nın elbiselerini koyup kumaşın üzerine kesiveriyorum. Oluyor bitiyor.

İlk şunu yaptım:

Lara' nın en son alınan elbisesini koydum kumaşın üstüne kestim diktim. Bir gün bile sürmedi malum en kolay model. 

Sonra bu kesmedi tabi ve daha zor daha zor dedim kendime. Malum kokoş kız çocukları dönen elbise istiyorlar. Dedim kloş bir elbise yapayım. Lara' nın en sevdiği elbisesini koydum kumaşın üstüne kestim yine.

Gördüğünüz üzre kumaşı yanlış ayarlamışım ve arka kısım mecburen böyle oldu ama bu elbise Lara' nın favorisi oldu mu oldu.  

Ama bu da bir günde bitince daha zor daha zor dedim yine ve hem kumaşı zorlu, hem modeli (bakmayın profesyonel maharet yüklü terzi annelerin söylediklerine) zorlu bir işe kalkıştım. Kumaş, elbiselik tiril tiril bir kumaş, neresinden tutsan diğer tarafı kayıyor, doksan yerinden iğneliyorum doksanbirinci noktası kayıyor filan, iki gün oyaladı beni dolu dolu. Ben bayıldım çömez halimle ama dikiş ustaları ne der bilemem. Lara' ya göstermek için sabırsızlanıyorum ama kendimi tutuyorum zira bugünlerde rüyasında bile elbise görüyor, giymek için kıyamet koparacak ama hava daha o kadar da ısınmadı malum. 

İşte bu: 

Ütüleyemedim, mazur görün. Yoksa yakası daha düzgün görünebilirdi ama hemen göstermek istedim; Lara' ya gösteremiyorsam size. Ama kumaş nasıl; harika değil mi? 

Şimdilik budur. Ama sırada Lara' ya ve bana şalvar, balkona minderler ve daha bir dolu elbise var yine Lara' ya tabi.

Bu da son üç yıldır yazdığım ilk hobisel yazı mı oldu ne? 

Sevgiler,