Nihayet Uzuuuun Rehavet Döneminin Sonu (umarım)

Eylül geldi sonunda. Antalya hala serinlemedi ama olsun, artık umudum var :) Elbet serinleyecek. En azından akşamları hafif serin bir esinti olabiliyor kimi zaman.

Üstelik vitrinlerde kışlıklar gözükmeye başladı, adamların bir bildiği var ki kazaklar, süveterler, çizmeler satışa çıktı değil mi?  Ayrıca bazen haber bültenlerinde bazı bölgelerde yağmur bulutları filan da görüyorum. Evet sanırım yaz bitiyor. Şükürler olsun Allahım :))

Yani şu psikolojiden çıkmanın zamanı gelmiştir benim için.

Bu nedenle bir kaç gündür kitap okumaya zaman zaman ara verip birşeyler yapmaya başlasam mı artık düşünceleri içinde yapılacaklar listelerine geri dönerken dün birden bire bu çerçeveyi yapmayı düşünürken yakaladım kendimi. Bu düşünceyi yakalar yakalamaz da hemen ayaklandım. Geçer filan bir anda, yine rehavet galip gelir ve der ki "amaan boşver şimdi, şu kitabı da bitir de sonra başlarsın el işlerine, ayrıca izlenecek filmler de bitmedi ki daha, dur sen dur...  " 

Hemen ayaklandım.

Bu arada sevgili Garfield ve konu ile çok alakalı şu karikatürü de paylaşmadan geçmeyeyim. Tam yeridir :

Gelelim çerçeveye. Bir zamandır çerçevesiz ve hiç bir albüme de sığamamış büyüklükteki bu fotoğrafçık, yalnız başına yatak odasındaki bir komidinin üstünde durmakta idi. İşte dün sabah o fotoğrafa çerçeve yapmak fikri idi beni ayaklandıran. Ama tabi ki bebeklere yaptığım cici bici polar çerçevelerden yapmak istemedim çünkü pek de ciddi bir fotoğraf idi bu, olmazdı öyle. Ortama uysun diye kahve ve krem tonları içinde biraz ağırbaşlı bir konsept oluşturmak gerekli idi.  

Ve işte böyle bir çerçeve çıktı ortaya, aman aman bir çalışma değil ama rehaveti yenmeme vesile oldu ya önemli benim için. Umarım devamı gelir artık çalışmaların.

Bu çalışma rehavet sürecinde beni dürten, tatlı yorumları ile yalnız bırakmayan tüm arkadaşlarıma ithafen paylaşılmıştır. Sağolun, varolun :)