Fırça-kıyamet, işler-güçler, dökül-toplan...

"Yaşamak ne güzel şey Tarant-Babu" demiş ya büyük şair, üstüne söz söylenemeyen üslubu ile büyük büyük ama naifliğinden ödün vermeden... 

Bugünlerde bu mısralar parça parça aklımda, hatırlayabildiğimce dilimde ama çoğu zaman deforme... 

Mesela: 

Yaşamak ne zor şey, ne karışık şey, ne ağır şey, ne şaşırtıcı şey, ne rutin şey, ne menem bir şey....

Tamam yaşamak ciddi bir iş, ciddiye alınması gereken bir iş kabul ama bu ciddiyetin ayarı ne ki? Ayrıca gerçekten iş mi? Bu aralar günlerim hep bir "yapılacak işler" listesi etrafında dolanmaya başladığından iş dışındaki şeyler de gözüme iş gibi görünmeye başladı.

İş' in ucu nerede kaçtı bilmiyorum, nasıl? Ama kafam dağıldı, kayış koptu. Bir unutkanlık, bir dağınıklık, bir 'iş' bilmezlik, bir beceriksizlik sormayın. Kendimden soğudum yeminle. 

En son bu sabah Lara uyurken kafamda yapılacak 'işler' listesini toparlamaya çalışıp beceremeyince de meşhur listemi açıp "blogları oku" emrini, 'iş' ini gördüğümde pesss dedim. Kardeşim bu ne ara iş oldu, ne ara keyifle yaptığım bir şeyi iş kalemine soktum da omuzlarıma yükledim bu kadar ağır. Aynı anda aklımdan geçen sağlam fırça yine kendime "bir aydır adam gibi okumadın ki kimbilir ne kadar birikti". Ayrıca okumak da yetmiyor fikir de beyan edecem, aklımdan geçenleri de yazacam. Ne kadar meraklıymışım kendime sorumluluk yüklemeye, her şeyden sorumlu hissetmeye. Bu biraz da kibir mi bilmem çok haksızlık da etmek istemiyorum kendime ama sürekli bir mükemmellik çabası, her şey mükemmel olsun telaşı (ki bir yandan mükemmellik kavramına inanmıyorum yok ki mükemmel söylemi dilimde), öte yandan her şeyi hatasız yapmaya çalışmaktan kaynaklı bir sarsaklık beceriksizlik, eleştiriye tahammülsüzlük... Her konuda, özellikle de anneliğim konusunda. Ucundan bucağından anneliğime teğet geçen bir konu bile olsa bir alınganlık, bir içlenme, bir senaryolaştırma içimde, bir abartma sormayın... Ööööf .... 

Daha iyi olmaya çalıştıkça daha çok yoruluyorum ve daha gergin oluyorum, üstelik daha iyi de mümkün değil olmuyorum. Örnek, Lara uyurken iş kotarmaya çalışıyorum ufak ufak, sessiz olmaya çalışarak tabi ve sessiz olmaya çalışırken züccaciye dükkanına girmiş fil gibi her yere çarpıyorum, her şeyi deviriyorum, bilumum gürültü yapıyorum; sonrasında da yine fırça kendime.... 

Bloga yazı yazmak da aynı şekilde 'iş'. Yazmadım kaç zamandır diye kendime dar ediyorum pek kıymetli zamanlarımı. Konular birikti filan diye. Anlamışsınızdır belki hep bir yazamadım gelemedim bakamadım açıklamaları... Bu nedir yahu? 

Sorumluluk sahibi olmak da bir yere kadar dimi? Her zaman böyleydim tamam ama abarttım bu ara. Hep bir telaş, hep bir mürebbiye tavrı kendime, yetişmeliyim yapmalıyım olmalı bitmeli iç sesleri, ee yaşam akıp gidiyor bu arada; onu napıcaz?  

Keyifli anlarına bile atladıysa artık görev bilinci silkelenmenin zamanı gelmiştir bence. Bu sabah aydım işte konuya. Nihayet... 

Daha sıkıcı, daha yorucu, daha gergin, daha olumsuz olmadan toparlanmak lazım. 

Kendime son bir fırça ile konuyu toparlıyorum: Makine misin kızım sen, insansın kanımca, ona göre davran. Yaşamak güzel şey, keyifli şey. İşler biter mi hiç, biraz da keyif almaya bak, yay yahu, genişle acık .... Yaşa (emir kipi, yaşanacak yaşa :)))

Adam olur muyum ki ben?