Nereden nereye neredeyim ben?

Kaç kere kurmuşumdur bu cümleyi onu düşündüm ilkin, "hiç aklıma gelmezdi bunu söyleyeceğim" şeklinde ama oluyor işte, o nedenle büyük konuşmamak lazım hiç (diye kendime öğüt veriyorum yine). Eski yazılarımı okurken Lara ile ilgili, güldüm kendime, bazı cümlelerime...

Büyüdü yahu, hem de pek hızlı büyüdü, koca bir yılı devirdi.. 

Evet klişe bir söz ama başka nasıl ifade edilir bilmiyorum zaman çok hızlı geçiyor, daha dün gibi karnımdaki varlığını kutladığımız gün, kucağımızda Lara ile eve dönüşümüz ve O' na dair onunla yaşadığımız herşey. Şimdi de bir yılı devirmiş, her gün bir öncekinden farklı, hergün bir öncekinden büyümüş olarak ikinci yaşa hazırlanıyoruz... 

Yazacak çok şey var ama ne kadarına vakit olur bilmiyorum. Şimdi uyurken Lara elimden geldiğince özetlemek istedim yokluğumda neler oldu. 

Aslında abartmıyorum on post çıkar bu konulardan...

Doğum günü hazırlıkları, bir yaş aşamaları, neydik ne olduk, benim yaptıklarım, misafirlerimiz, kutlamamız, diğer planlarım, bıdı bıdı...

Ne zaman doğacak, kime benzeyecek, sağlıklı olacak mıyız, her şey yolunda gidecek mi yanaklı olsun, kirpikleri uzun olsa, amaan sağlıklı olsun da söylemleri ile bekledik doğumunu. Sürecin başından sonuna 22 kilo aldım şımarıkça. Aslında çok da haksızlık etmeyeyim kendime sağlık nedenleri ile fazla hareketsizlikten. Lara' yı kucağıma aldığımda ise sadece 4 kilo eksilmiştim ve hapı yuttuğumu hissediyordum mutluluktan ifade edemesem de.  Her gören daha doğurmadın mı diye sorarken (yarı şaka yarı ciddi), bir yandan ellerimle karnımı saklamaya çalışıp bir yandan da karşımdakine kafa göz dalmak istiyordum. Gün be gün önce karnım sonra vücudum küçüldü şimdi o 22 den eser olmadığı gibi daha daha kilolar da gitti çok şükür. En önemsiz (!) detaydan başladım işte anlatmaya. 

Bu süreçte hep söyledim zaten çok değiştiğimi yani sadece hacmen değil her anlamda değiştim. 

Hayatımızdaki ilk günlerinde Lara' nın bakışlarını, ağlamalarını, çıkardığı diğer sesleri anlamlandırmaya çalışırken, bu günleri hayal edip gülümsüyorduk, tontik yanakları ve upuzun kirpiklerine bakarak, inşallah maşallah diye diye. Şimdilerde her an oyun düşünen sürekli şirinlikler yapan, kendi çapında yemek seçen küçük hanım hayallerimizin de ötesinde. 

• Ce-e yapmak için minik elleri ile gözlerini kapamaya çalışıyor ya, gözleri dışında her yere uzanıyor o eller, 
• İşaret parmağı dimdik ve ısrarla sürekli bir yerleri işaret ediyor ama o da çok emin değil işaret ettiği yer konusunda ki sürekli değişiyor istikamet,
• Kahkahalar, kıkırdamalar, cilveler gırla,
• Uykuları daha bir düzene girdi, uyumayı da öğrendi; gündüz uykuları yarım saati geçmeye başladı çok şükür. 
• Dişleri çok zor çıkarıyor maalesef; alttan Ekim ayında çıkan iki diş dışında görünürde hala diş yok ancak üst sol yan elime gelmeye başladı ve üst damak mayın tarlası gibi, uykusuz gecelere devam;
• Boy 80 cm (79,5 dan) kilo da 10; doğumundan bu yana 27,5 cm uzamış 6 küsur kilo almış. 
• Ayakta durabiliyor, koltuğa tutunarak biraz yol alabiliyor ama ellerinden tuttuğunuzda kendinden beklenmeyecek kadar kocaman adımlar atıyor kahkahalar eşliğinde. 
• Bizim onu mutlu etme çabalarımızın ne kadar farkında bilmiyorum ama o da bizi mutlu etme çabasında keyfi yerindeyken, 
• Ek gıdalara ilk başladığımızda ne uzatsam açılıyordu o minik ağız ama şimdi önce bakıyor elimdekine uzun uzun sonra minicik açıp ağzını bir tadına bakıyor ne uzatmışım ve istemediği bir şeyse çok net reddediyor, hani teklif bile etme, götür götür götür şeklinde... 

Düşündüm de bunları yazarken bir yandan da; hiç alakası yok ki eve getirdiğimiz o minik bebekle şimdikinin, ne desem az aradaki farkı anlatmak için. Elimizdeki bildiğin insan işte kişiliği, beğenileri, istekleri, yaşam düzeni olan bir minik insan. Eve getirdiğimiz amatör bir prototipmiş esasen. Bir yılda bu kadar farklı ise devamında düşünemiyorum olacakları. Heyecanla bekliyorum. 

Ama söyleyebileceğim şu ki, çok çaresiz ve yorgun hissettiğim bir kaç an dışında Lara pek de zorlamadı bizi...   

Çok şükür, böyle de devam etmesini diliyorum yürekten. Buna sebep benim hacmen(!) genişliğim mi, Lara' nın karakteri ya da benim karakterim mi, Allah' ın bir hikmeti mi bilmiyorum sadece hissedebiliyorum ve yine şükrediyorum. Böyle olduğum ve böyle olduğu için. Yine hissedebiliyorum ki (belki yürekten istiyorum demek daha doğru) çok duyarlı, çok anlayışlı, sıcacık bir insan olacak kızım ve çok güzel paylaşımlarımız olacak inşallah. 

Duygular çok yoğun olduğunda ifade etmek de bir o kadar zor oluyor; şair olmadığımdan; daha da fazla derinleşmeden konuyu değiştirip bu yazıyı burada bırakıyorum. Doğumgünü hazırlıkları ise az sonra :) 

Şimdi reklamlar: