Emzik Savaşları (Bırakma günlüğü vol 3)

Annenin seyir defteri,
Emzik savaşları 2014,
Emziksiz galaksisinde 5.gün


Nerede kalmıştık? Cumartesi günü öğlen uyudu nihayet hem de 3 saat ki çok nadir görülür. Çok keyifli uyandı. Dışarı çıkmaya karar verdik, hava güzeldi, esintili, amaçsızca dolandık, otobüse bindik, gezdik filan döndük eve... Yine baba ile eğlence seansı sonrası güçlükle yatmaya ikna oluş ve bu kez ağlamadan bol konuşmalı bir uyku öncesi. Uyku saatlerimizin çok değiştiğini ve uykuya geçiş süresinin de çok uzadığını zaten biliyorsunuz. Eskiden uyku saati geldiğinde (öğle 12:30, aksam 20:30 en geç) kendisi hadi uyuyalım mı diyen Lara hayır uykum yok demeye başladı bu süreçte ki normal. Ama geceleri uyanmıyor artık.



Pazar sabahı, baba evde tabi, denize gittik arkadaşlarımızla beraber. Keyifli geçti, hatta deniz korkusunu da yenmeye başladı ufaktan. Hemen büyüyor olmasına yordum, emziği de bıraktı ya büyüdüğüne ikna oldu filan. İnsanoğlu işte :)illa anlamak istediği gibi anlayacak, kendine yontacak durumu.

Uyku saatine dek eve ulaşmış, duş almış ve yemek de yemiştik. Ama uykum yok dedi klasik. Israr etmedim. Dışarı çıkmayı planlamıştık uykudan sonra, plan değişti, hemen çıktık. Arabada yine uyur gibi oldu ama sızamadan indik. Pusette oturmadı, sürekli kucak istedi, yorgun, doğal olarak gergin ve kaprisli, neyse eve döndüğümüzde de 21:15 e dek oyalandı ve ısrarla uykum yok dedi ama yatakta kitap okumayı kabul etti.

21:30 da da tutturdu kalkalım diye. Ama artık taviz vermemeye karar verdiğim için ısrar ettim, ikna etmeye çalıştım olmayınca da malesef annelik tarihimde ilk kez yüksek sesle bağırdım. Hiç bir zaman yüksek ses ve çemkirme taraftarı olmadım ve hep üç dört kez nefes alıp öyle konuşmayı tercih ettim ama orda benim ayarım da bozulduysa demek. Yeter artık Lara diye başlayıp saydırdım bir sürü, bir de parmak salladım. Offff... Sonra da ne yapacağımı bilemez halde odanın ortasında kalakaldım. Lara da dudaklarını büküp sessizce ağlamaya başladı. Ne beter bir durum be yaw. Allahtan o sırada baba geldi kontrolü ele aldı, biz kızları ayırdı, Lara' ya sarılıp yattı, ben dışarı çıktım. Ben dışarda sessizce kendime kızıp ağlarken beş dakika sonra anne diye seslendi ufak ufak. Koşarak gittim tabi, sen gel yanıma dedi, baba huzurdan çekildi, kaldık yine başbaşa. Konuştum çünkü içerlemiş belli, bana bakmıyor sarılmıyor. Anlattım ve hiç istemezdim sana bağırmayı, çok özür dilerim seni üzdüğüm için ama böyle böyle oldu. Bir daha olmaması için elimizden geleni yapalım ikimiz de tamam mı dedim, döndü, öptü burnumdan tamam dedi, bir de sarıldı (İçine büyük insan kaçmış çocuk modeli). Ben ağlamamak için zor tutarken kendimi o onbeş dakika içinde içini çeke çeke, yanağımı seve seve uyudu. Ben ardından ne kadar daha muhasebe yaptım kendim kendimle bilmiyorum ama bolca ağladım, iyi oldu belki rahatladım da ve sabah ikimiz de keyifli uyandık.

Pazartesi sabahını evde geçirdik, öğle uykusuna ancak 14:00 da daldı yine ağlamadan ama zorlanarak. Uyandırmak zorunda kaldım dörde çeyrek kala çünkü 16:00 da Muzipo' da olmamız gerekiyordu. Kolay ayıldı, hemen çıkmaya da bozulmadı, Muzipo da iyi geçti ve günü 22:30 gibi kapadık. Ben Lara' nın yatağında sızmışım, baba da salonda. 23:30 gibi ayıldım sırtım belim tutulmuş, babanın hali de ayrı sefil, koltukta. Toparladım bizi ve uyuduk biz de.

Neyse bu konu daha fazla uzamaz bence. Tadında bırakmalı, sanırım Lara emzikten kurtuldu. Evet soruyor, bozuldu diyor, uykuya dalmakta zorlanıyor ama neticede alışkanlıklardan kurtulmak her halukarda zor. Demiş ya Benjamin Dirsaeli amca "Alışkanlıkların zinciri önce hissedilmeyecek kadar hafif sonra kırılmayacak kadar güçlü olur."

Uydu mu; uymadıysa da uydurun valla, savaştan çıktım yorgunum.

Ama unutmadan söyliim bu arada Lara Canını en çok ne yakar (ki bizdeki adı kaka çöreği bu kitabın) kitabı sayesinde kendi kakasından korkmuyor, görünce rahatsız olmuyor. Tuvalet savaşları ile yakında tekrar buralarda oluruz bence.

Emzik 0-Biz 500 söylemesem çatlardım valla.