Kreş, ben, Lara, hayat...

Hala ağlıyor giderken de dönerken de. Bir ay oldu kreşe başlayalı Lara. 18 Ağustos' ta başladık birlikte ve ben 5. gün itibariyle onu öğretmenine teslim edip eve geldim. O zamandan bu yana da aynı düzen devam ediyoruz ama Lara her sabah daha fazla ağlıyor ve bu ağlama gerçek.

O' nu almaya gittiğimde de beni görür görmez ağlamaya başlıyor, bir an evvel eve gitmek istiyor ve evde de çok farklı artık. Okuldan çok bahsetmiyor, anlatmak ve konu hakkında konuşmak istemiyor ama ara ara alakasız şeyler anlatıyor. Öğretmenine ismi ile hitap ediyor, o öğretmen değilmiş, arkadaşıymış; okulun sahibesiymiş öğretmen.


Öğle uykusu uyumak da istemiyor artık evde. Sıkılıyor mu, yoksa evi özlediği için ne yapacağını bilemez halde her şeyi mi yapmak istiyor bilmiyorum ama şaşkın ve endişeli oluyor. İlk günler dışarı da çıkmak istemiyordu belki okula gideceğimiz kaygısı ile oysa hiç kandırmadım O' nu. Okula gideceksek okula gidiyoruz diye çıktık evden hep. İnsanın kendi çocuğunu bu yaşta bile tanıması zor olabiliyormuş bazen. Karakteri oluşmaya başladıkça doğal olarak çatışmalar da başlıyor. Ebedi çatışma anne-kız.

Ciddi bir otorite krizi yaşıyoruz mesela. Sözümü dinlememek, özellikle tam tersini yapmak bu günlerde favorisi. Bunda benim de kabahatim var çünkü ben hep ikna yolu ile sözümü dinletmeye çalışıyorum. Uzun uzun izah ediyorum, anlaşmaya çalışıyorum. Taviz vermek değil ama dikkatini dağıtıp konudan uzaklaştırarak çözmeye çalışıyorum krizi, en kötü noktada görmezden gelmeye çalışıyorum ama o noktaya gelene kadar benim de kelimenin tam anlamıyla gücüm kurumuş oluyor. Belki de sadece okula ben götürdüğüm için çok kızgın bana. Acısını bu şekilde çıkarıyor.

Oysa artık sosyal yönü de gelişmeye başlayan Lara' nın belki daha çok kurala ve sınıra ihtiyacı var. Benden "bunu bu şekilde yapmanı istemiyorum"; "çünkü ben böyle istiyorum"; "böyle olacak, bunu yapmalısın" cümlelerini duymaya; sınırların daha net çizilmesine.

Bahsetmiştim haftada 3 tam gündü programımız ve adaptasyonun uzun sürmesinin nedeninin de aradaki boş günler olduğunu söylüyordu okulun sahibesi olan pedagog. Ve çarşamba günü beni arayarak bayrama kadar beş tam günü denememizi ve faydası olacağına inandığını söyledi. Böyle de devam edebiliriz ama süreç uzar, uzayacak dedi. Ama Lara hazır mı evden bu kadar uzun süre uzak kalmaya, henüz çok küçük, annesi ile de zaman geçirmesi lazım derken ben; Lara hazır ama belki siz hazır değilsiniz dedi ki sanırım tespitinin en azından benimle ilgili kısmı doğru. Bayrama kadar bunu deneme konusunda anlaştık ve bu konuşmanın üzerinden saatler geçmiş olmasına rağmen bütün gün konudan kopamadım.

Hava da çok kasvetliydi zaten o gün. Bütün gün karardım ve evet kadına bir kez daha hak verdim. Ben Lara' dan bu kadar süre ayrı kalmaya hazır değilmişim. Bu ne yaman çelişkidir Allahım:
Kreş için doğru zaman olduğundan eminim, ihtiyacı vardı biliyorum; faydalarını da görüyorum Lara' da. Benden bağımsız hareket etmeye başladı artık, evde kendi kendine daha uzun süreler oyalanmaya başladı, benim oyun kurmama veya onunla birlikte oynamama eskisi kadar ihtiyaç duymuyor. Oyun alanlarına gittiğimizde elimi bırakmayan yanımdan ayrılmayan Lara artık tek başına oynuyor ve diğer çocuklardan tedirgin olmuyor. Ama gel gör ki annesi olacak kadın bir türlü içini rahatlatamıyor.

Gün boyu sürekli bir iş peşindeyim. Sürekli bir şeylerle uğraşıyorum. Daha bir kez koltuğa oturup ayaklarımı uzatıp kahve içmiş değilim yahu var mı ötesi. Mutfakta kışlıklar hazırlanıyor; küçülen giysileri dönüştürülüyor ya da ayrılıyor verilmek üzere; dip köşe temizleniyor; kurabiyeler kekler yapılıyor (bu arada öğretmeni bile çok teşekkürler ama artık getirmeyin hiç bir şey dedi geçen gün); her şey bir bir ütüleniyor. Bildiğin psikopata bağlamış durumdayım. Kendin için ne yapıyorsun derseniz, sadece ilk annesiz gününde kuaföre gidip saçlarımı kestirdim, o kadar. Bugün bir film izledim ama onu bile ütü yaparken izledim. Şeytan azapta gerek :)

Biri bana dur desin, desin ki alışırsın yahu, uzun süre yardım almadan tek başına yaptın herşeyi, bu günlerin tadını çıkar sonra çalışmaya başlayınca ararsın bu günlerini. Ben diyorum kendime de işe yaramıyor.

Yapılacaklar listemi bir görseniz :))

Bu arada Lara' ya bir okul çantası diktim evdeki ıvır zıvır kumaşlardan. Kısalmış taytlarını uzattım, küçülen giysileri ile ilgili enteresan projelerim var. Şirin elbiseler buldum pinterestte onları dikesim var. Yani çok iş var.